Spaargebrek

Eind februari 2011 zal de geschiedenisboeken ingaan als de maand waarin ik, ondanks stap 3, niet spaarde. In eind maart en eind april 2011 zal deze trend zich waarschijnlijk voortzetten.

Hoe komt dit zo?

Salaris niet volledig uitbetaald

Dan werk je een hele maand je de pleuris en krijg je alsnog je geld niet. Mijn werkgever maakt deze fout redelijk vaak. Ik lever mijn urenregistratieformulieren ruim van tevoren in en dan moet ik alsnog zelf achter de betaling van mijn uren aan (in 10 maanden tijd al 4 keer!!!). Terwijl de afspraak is dat ik de uren die ik gewerkt heb, de volgende maand uitbetaald krijg.

Ik baal als een stekker.

Moment stilte om te balen....

Maar ik dank de goden op mijn blote knieën dat ik een noodbuffer heb, precies voor gevallen zoals deze. Als dit een jaar geleden was, had een gigantische achterstand op mijn vaste lasten opgelopen. Met de daarmee gepaard gaande boetes.

Moment stilte om te danken...

Toch maar een goedkope vakantie?

Ik ga eind van deze maand voor 11 dagen lekker weg. Het plan was: zo zuidelijk mogelijk voor zo min mogelijk geld (maximaal €600,-). En dan moet je vooral geen voorgekauwde vakantie boeken.

Ik heb mij op verschillende websites georiënteerd op de wondere wereld van de lastminutes. Maar de superlastminutes waren voor mij toch een redelijke teleurstelling. Als ik een maand of wat vooruit wilde boeken was ik vaker goedkoper uit dan wanneer ik overmorgen al wilde vertrekken. Misschien dat het ligt aan de tijd van het jaar waarin ik mij oriënteerde (januari) en is dat in de zomer anders.

Belastingteruggave

Het is weer eens belastingseizoen. En ondanks het feit dat er een hele hoop te zeggen valt voor Voorlopige Teruggaven en het niet “lenen” van geld aan de belasting voor een periode als je er geen rente over krijgt, zie ik belasting eens per jaar indienen als een, zij het niet zo lucratieve, manier van sparen.

Gebrek aan discipline

De afgelopen weken loop ik er een beetje de kantjes vanaf. Het begon met het teveel uitgeven voor een klerenkast. Dat heeft zich doorgezet en nu is de discipline ver te zoeken. Nou ja, ver...

Wat doe ik nog wel goed: Mijn financiën zijn nog steeds geautomatiseerd, dus al mijn rekeningen worden gewoon van mijn bankrekening afgeschreven. Ik heb nog steeds minstens één keer per maand een budgetvergadering met “The Huzzband”, waarin wij beslissen hoeveel geld waarheen gaat.

Het gevoel van losse-flodderschap komt echter voort uit het feit dat wij niet meer elke euro een naam geven. Sinds wij zijn begonnen om onze financiën op orde te krijgen hebben wij steeds een budget gehanteerd waarin elke euro een bestemming kreeg. Bleek er geld over te zijn, dan stortten wij dat naar de spaarrekening. De afgelopen maand hebben wij dat niet gedaan en de resultaten waren er ook naar. We hebben al het geld dat over was, en meer uitbesteed aan uit eten gaan en dergelijke, terwijl we daarvoor ons speelgeld hebben. En ik kan het goed praten door te zeggen dat ik de afgelopen tijd veel nachtdiensten werk en dat ik daardoor “The Huzzband” weinig zie. Dat we hard werken en het verdienen. En dat is ook wel zo. Maar ik heb het idee dat we steeds meer zoeken naar smoesjes om ons uitgavenpatroon te rechtvaardigen. En let wel: dit is het uitgavenpatroon waarmee wij ons in de eerste instantie in de nesten hebben gewerkt.

Daarbovenop komt nog dat wij stiekem toch een vakantie hebben geboekt. En ja, dat kunnen wij echt gebruiken, en het was ook nog eens low-budget. Toch zit het mij niet helemaal lekker dat a) we in de maand voor en de maand van de vakantie niet kunnen sparen; b) ik in de maand van de vakantie minder werk en er dus de maand erop minder geld binnenkomt, waardoor we waarschijnlijk minder zullen sparen dan gepland en c) we waarschijnlijk toch de buffer aan zullen spreken om een deel van de vakantiekosten te dekken.

En dit alles zonder dat we goed in de slappe was zitten. En het onze eigen keuze, en ik geloof in mijn eigen verbale kniebuigingen, maar het zit mij ergens toch niet helemaal lekker. Ik zou het fijner vinden als we deze dingen pas weer doen, nadat wij minstens de 3-maanden-vaste-lasten-op-spaarrekening-grens gepasseerd hebben.

De intensiteit van schulden aflossen is eraf. En ik zou het graag terug willen.

Financiële verveling

Sparen is zoooo niet sexy. Het is nodig, maar het is niet sexy. Ik spaar maandelijks als basisbedrag €150,- (lees hier over mijn gebrek aan financiele discipline en hier over andere redenen waarom het sparen deze maand niet het geval is). Daarbovenop spaar ik mijn sneeuwbal en als afsluiter spaar ik alles wat er overblijft na aftrek van mijn maandlasten. Het meeste hiervan gebeurt automatisch. Dus heb ik niet anders te doen dan achteroverleunen en mijn spaarrekening te zien groeien. VRE-SE-LIJK! :p

Pre-paid creditcards

Ik haat creditcards. Creditcards representeren voor mij schulden. En ik heb nare ervaringen met schulden. Ik heb een tijdje een creditcard gehad, maar ik betaalde het elke maand af. Maar op het moment dat ik in de financiele problemen kwam was de creditcard het eerste wat eruit ging. De rentes op die krengen zijn verschrikkelijk hoog en zorgen ervoor dat als je een schuld laat opstaan erop en maar het minimum betaalt, je jaren en duizenden euri later alsnog met dezelfde schuld zit (dat is overigens ook zo met zogenaamde goede schulden zoals studieschulden en aflossingsvrije hypotheken). Creditcards zijn voor mij uitvindingen uit de hel.

Maar voor sommige dingen, zoals goedkope vakanties boeken moet je toch een creditcard hebben.

Afstuderen, een financieel doel?

Ik kreeg gisteren een prachtige brief in de bus van de Hogeschool van Amsterdam. In deze brief ben ik geïnformeerd dat ik met ingang van volgend jaar instellingscollegegeld zal moeten betalen in verband met de nieuwe wetswijziging, die korte metten wil maken met langstudeerders. Nederland vergrijst, dus de jonge generatie moet zo snel mogelijk aan de bak om de AOW'tjes te kunnen dekken. Jezelf jarenlang verdiepen in een bepaald vakgebied, snuffelen aan andere vakgebieden, lange buitenlandse stages en je onderdompelen in studentenverenigingen en besturen is voortaan alleen weggelegd voor a) mensen met poen; b) mensen wier studie licht genoeg is om er een bijbaan naast te hebben of c) mensen met de bereidheid om zich dik in de schulden te steken voor de studie. Onder de laatste categorie vallen de mensen met veelbelovende carrièreperspectieven. Als zielig alfa-studentje is dat dus niet voor mij.

Natuurlijk is de HvA vriendelijk genoeg om mij te melden dat ik, omdat ik al studeerde aan de HvA alvorens deze wetgeving van kracht werd, ik val onder een overgangsregeling. De genadige wetgever (jemig wat haat ik de VVD) zal in het eerste jaar mijn huidige collegegeld verdubbelen, in het tweede jaar, verdrievoudigen en in het derde jaar verviervoudigen, zodat het voor mij niet te moeilijk moet zijn om mij aan deze kolerezooi aan te passen.

Kijk, ik weet nu eindelijk wat ik wil met mijn leven. Ik zit nu aan mijn 5e jaar studie en zal dit jaar afstuderen van het HBO. Maar ik weet dat ik de komende 2 jaar nog in de schoolbanken zal zitten voor additioneel universitair Bachelor en de daarop volgende Master. Dit komt zó niet gelegen (hoewel mijn bezwaar tegen deze wetgeving slechts 60% is. Ik ben nou eenmaal een weegschaal.). Het zet mij echter wel aan het denken.

Tijdje weggeweest, nieuw leesvoer...

Ik ben een tijdje weggeweest uit blogland. Dat heeft meerdere oorzaken. Ten eerste verveel ik mij stierlijk op het gebied van financiën. Ten tweede loopt het op mijn bankrekening de afgelopen anderhalve maand niet zo lekker. Het begon met teveel geld uitgeven aan een klerenkast, en dat heeft zich doorgezet in de zin dat ik nu even niet erg financieel gedisciplineerd ben. Daar komt bovenop dat mijn salaris voor de zoveelste keer niet volledig is uitbetaald, ik stiekem toch een mini-vakantie ertussendoor doe en voilà: het sparen schiet erbij in.

Maar er zijn ook interessante dingen aan de hand. Het is weer belastingseizoen en ik krijg wonder boven wonder een smak geld terug (wat natuurlijk onmiddellijk naar de spaarrekening gaat, om mijn disciplinegebrek van de afgelopen weken en de komende maanden te compenseren. Gezien de nieuwe wetswijziging op het gebied van collegegeld, geen seconde te laat. Dus heb ik een nieuw financieel doel: als de sodemieter afstuderen. Daar gaat heel veel tijd in zitten en zal gevolgen hebben voor mijn blogregelmaat. Ook ben ik door een vriendin (tijdens het boeken van een low-budget vakantie) attent gemaakt op a. de noodzaak van creditcards op sommige momenten en b. het bestaan van pre-paid creditcards. Na wat onderzoek gedaan te hebben, ben ik overstag gegaan. Het Nibud heeft weer eens in de smiezen dat kinderen te weinig financieel onderwijs krijgen. Dat bericht komt elk jaar terug, maar wat doen we eraan? Ik ben mij aan het oriënteren op consuminderen en zelfvoorzienende levensstijlen. Deels uit politieke, maar vooral uit financiële overwegingen (bespaar je daarmee ook geld?). Nee, dat betekent niet dat ik volgende week stop met vlees eten en een composthoop op balkon begin. Maar misschien dat ik deze zomer een start maak met de vierkantemetertuin [LINK]. En last but not least, stap 4 van Het Plan komt steeds dichterbij, dus zal ik mij de komende tijd alvast inlezen in beleggen. Ik lees nu: Beleggen voor Dummies ;)

Genoeg te lezen dus...