In mijn vorige blogpost schreef ik heel blij over mijn aankomende kast. Ik heb hem gekocht. Maar mijn ervaring van de afgelopen dagen heeft mij doen inzien dat ik een paar nare gewoontes heb, die mij in de weg zitten als het om geld gaat.
Wat is er gebeurd?
Ik ben naar de IKEA gegaan, met schroevendraaiers en €400,- in de aanslag, in de hoop een leuke, grote kast op de kop te tikken. Ik was “vastbesloten” om niet meer dan €400,- uit te geven. Daar aangekomen, zag ik dat de kasten die ik graag wilde hebben, hoewel blijvend in prijs verlaagd, niet in de aanbieding waren. Dat waren zij in augustus wel, maar toen had ik geen rooie cent en wilde ik mijn fragiel noodbuffertje van €500,- niet helemaal opmaken of minstens halveren voor een kast. Ik besloot te kijken wat mijn droomkast mij dan wel zou kosten: €514,- exclusief planken, want die kon ik goedkoper krijgen bij de GAMMA.
Ik wilde ook niet betalen voor transport, want voor €50,- zou een vriend van mij dat wel willen doen. Eindstand: ik heb uiteindelijk €642,90 uitgegeven voor mijn droomkast.
Ik ben naar de IKEA gegaan, met schroevendraaiers en €400,- in de aanslag, in de hoop een leuke, grote kast op de kop te tikken. Ik was “vastbesloten” om niet meer dan €400,- uit te geven. Daar aangekomen, zag ik dat de kasten die ik graag wilde hebben, hoewel blijvend in prijs verlaagd, niet in de aanbieding waren. Dat waren zij in augustus wel, maar toen had ik geen rooie cent en wilde ik mijn fragiel noodbuffertje van €500,- niet helemaal opmaken of minstens halveren voor een kast. Ik besloot te kijken wat mijn droomkast mij dan wel zou kosten: €514,- exclusief planken, want die kon ik goedkoper krijgen bij de GAMMA.
Ik wilde ook niet betalen voor transport, want voor €50,- zou een vriend van mij dat wel willen doen. Eindstand: ik heb uiteindelijk €642,90 uitgegeven voor mijn droomkast.
Wat is daar mis mee?
Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat €642,90 uitgeven voor een gigantische kast, die een hele tijd mee zal gaan, helemaal niet zo raar is. En aan de ene kant vind ik dat ook. Toch zit het mij ergens niet helemaal lekker.
Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat €642,90 uitgeven voor een gigantische kast, die een hele tijd mee zal gaan, helemaal niet zo raar is. En aan de ene kant vind ik dat ook. Toch zit het mij ergens niet helemaal lekker.
1. Ik ben in mijn noodbuffer gegaan voor iets wat in mijn eigen definitie geen noodgeval is. Mijn definitie van een noodgeval is iets dat ernstig van aard is, ik niet heb kunnen voorzien en met geen mogelijkheid binnen mijn cashflow past, zonder schulden te creëren. Een klerenkast is per definitie geen noodgeval, omdat het niet ernstig is, ik van tevoren wist dat ik hem zou kopen, maar de aankoop kon uitgesteld worden en ik had hem kunnen cashflowen als ik even had gewacht. Natuurlijk heb ik het in mijn planning van volgende maand gezet als schuld aan mijzelf en dus als geld dat teruggestort moet worden naar de spaarrekening. Het zit mij echter toch dwars, want
2. Ik heb geld het geld van morgen, vandaag al uitgegeven. Dat is de reden waarom ik in de eerste instantie in de schulden ben geraakt. Door meer uit te geven dan ik binnenkrijg. Vanwege de mentaliteit dat ik meer “verdien” dan ik heb, dat ik recht heb om ook een beetje te leven, dat ik bepaalde dingen gewoon MOET hebben. Dus,
3. Ik heb geen geduld getoond. Ik had mij veel beter gevoeld over mijzelf als ik, op het moment dat ik in de winkel zag dat de kasten duurder waren dan ik dacht, de winkel was uitgelopen. Ik me beter gevoeld als ik op dat moment had gezegd: Wanna-be Nomad, het moet maar wachten tot volgende maand. Dan had ik eind januari €242,90 bij de €400,- gelegd en was ik zonder blikken of blozen die kast gaan kopen.
4. Ik ben mijn bereidheid om weg te lopen kwijtgeraakt. Ik ben maanden geleden verliefd geworden op deze kast. Ik moest per se deze kast hebben. Ik heb niet verder gekeken naar andere alternatieven die misschien wel binnen mijn budget zouden passen.
Natuurlijk is het eindresultaat hetzelfde, of ik nou een maandje wacht of niet: een megagrote kast in mijn huis en evenveel geld op mijn betaalrekening en op mijn spaarrekening. Maar wat als er zich volgende maand wel een echte noodgeval voordoet en er de maand erop weer onvoorziene uitgaven zijn? Dan komt dat geld dus niet meer terug in mijn noodbuffer. Het geld van morgen is om de problemen van morgen op te lossen. En het kan natuurlijk allemaal smooth lopen en dan kraait er verder geen haan naar. Maar wat leer ik daar dan van? Dat het ok is om af en toe een beetje meer uit te geven dan ik heb? Dat wil ik niet.
Het is een ontnuchterende gedachte dat ik, ondanks de vooruitgang die ik geboekt heb met mijn schulden wegwerken, ik nog wel degelijk over de onderliggende mechanismen beschik die die schulden in de eerste instantie mogelijk hebben gemaakt.
Zucht...
Moment stilte om dit goed te laten doordringen...
En nu ik mijzelf een goed standje heb gegeven, ga ik heel blij mijn kast in elkaar zetten. Want hij is echt VET!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten