Ik doe mijn werk omdat ik ervan hou. Ik vind het fijn om mensen te helpen. En eerlijk gezegd zou ik dit werk ook willen doen als ik er niet voor betaald krijg. Dat is hoe erg ik in mijn werk geloof. Zou de afspraak zijn dat ik niet voor mijn werk betaald zou krijgen, zou ik andere middelen zoeken om in mijn eigen levensonderhoud te voorzien. Aangezien de afspraak is dat ik WEL betaald krijg voor mijn werk, en ik dus daarvan afhankelijk ben voor mijn levensonderhoud, verwacht ik punctueel en volledig betaald te krijgen.
Bijna drie weken na de vorige salarisronde heb ik mijn salaris alsnog niet ontvangen. Ik ben er zo langzamerhand behoorlijk kwaad over aan het worden. Ik ben mijn opties aan het overwegen. Aangezien deze situatie berust op een misverstand en ik voorlopig nog van plan ben daar te blijven werken, ben ik vooralsnog niet van plan mijn werkgever in gebreke te stellen en schadevergoeding te eisen voor elke dag dat ze het salaris te laat betaald hebben. Dit zou van rechtswege absoluut mogelijk zijn, maar dergelijke acties drijven de situatie alleen maar op spits. Nu heeft dit geen dramatische gevolgen (behalve een boete van €0,60, omdat ik niet genoeg saldo had op mijn betaalrekening voor het eerst in zes maanden). Ik heb namelijke een buffer. Ik ben mij echter wel aan het bezinnen op een salarisvaste aanstelling, zodat deze situaties niet meer zomaar voor komen. Dit is namelijk niet de eerste keer dat dit gebeurt (lees: dit is de derde of vierde keer in 10 maanden tijd. :|)
Ik ben mij nu ook voor het eerst bewust van de risico's die kleven aan het werknemersschap.
Als het werknemersschap je enige bron van inkomsten is, ben je eigenlijk kwetsbaarder dan wanneer je bijvoorbeeld een ondernemer bent. Als je een werknemer bent, heb je maar één inkomstenbron: jouw werk. Als je ondernemer bent en je hebt 4 opdrachten, heb je vier bronnen van inkomsten. Als één van jouw opdrachtgevers "vergeet" te betalen, heb je alsnog 75% van je inkomsten over. Terwijl je als werknemer zonder hossel afhankelijk bent van de punctualiteit van jouw werkgever. Dat is eigenlijk geen goede situatie om jezelf in te zetten.
Ik zeg niet dat iedereen ondernemer moet zijn, maar deze sitituatie leert mij nu wel enkele principes om het risico dat ik loop als werknemer te spreiden:
Een noodbuffer hebben maakt het verschil. Als ik geen noodbuffer had gehad, was ik zuur geweest. Ik zou dan opnieuw schulden hebben opgelopen.
Geef minder uit dan je verdient. Hoewel er €1.000,- te weinig voor mij is gestort heb ik slechts €300,- van mijn spaarrekening af hoeven te halen. Dat komt omdat ik minder uitgeef dan ik verdien. Om ruimte te creëren in mijn crisisbudget deze maand kon ik mijn maandelijkse spaarmoment overslaan en op bepaalde zaken die ik altijd overbudgetteer beknibbelen. Hierdoor hoefde ik niet zo diep in mijn spaarpotje te gaan.
Iedereen heeft een hossel nodig. Niemand zou een ander adviseren om al zijn eieren in één mandje te bewaren. Om op één paard te wedden. Toch is dat wat we doen als we genoegen nemen met één inkomstenbron. Wij maken onszelf als werknemers erg kwetsbaar. In mijn geval is het een misverstand, maar wat als je bij een bedrijf werkt dat failliet gaat of moet bezuinigen en je raakt je enige inkomstenbron kwijt? Een beleggingsadviseur zou je adviseren om niet al je geld in één aandeel te steken. Ik denk dat hetzelfde opgaat voor werk: vertrouw niet op één inkomstenbron. Zoek een hossel.
En nu ga ik een hele boze mail sturen naar mijn werkgever.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten