Een gesprek met een collega heeft mijn dromen van reizen en projecten in verre landen weer volledig wakker geschud.
Ik doe heel erg mijn best om niet verder te denken dan het komende jaar wat betreft mijn dromen. Denk ik verder, word ik onrustig. Dan krijg ik 'wanderlust'. Dan ontwaakt de nomade in mij en zij is agressief over wat zij wilt. Zij is dat deel van mij dat schijt aan de wereld heeft, haar kisten aantrekt en met een enkele rugtas de wereld verovert.
Hoewel ik een plan in werking heb gesteld, waaronder mijn financieel plan, om verantwoord toe te kunnen geven aan mijn nomade, probeer ik haar zo veel mogelijk slapende te houden. Maar mijn collega heeft haar gewekt met verhalen over Afrika en projecten en reizen en cosmopolitanisme. Met woorden van enthousiasme en heimwee. Met verbale penseelstreken die beelden in mijn gedachten griftten van schoonheid, hete woestijnen, zinderende steden doordrenkt van muziek, geuren en smaken en voer voor de zintuigen.
Mijn nomade is wakker en ze trekt aan de teugels van afstuderen en sparen en geld verdienen en verplichtingen. Maar ze moet weer gaan slapen. Voor alles is een tijd. Voor alles een seizoen. Nu is het mijn tijd om mijn hakken in het zand te steken, kop naar beneden en doen wat gedaan moet worden. Straks is het mijn tijd om te zien, te ervaren, te werken en te genieten.
Slaap, nomade, slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten