Een verzoek om te lenen dringt vaak door tot de kern van de emoties van zowel de persoon die vraagt als de persoon bij wie het verzoek ingediend wordt.
Als een goede vriend of een familielid je vraagt om een lening, is dat verzoek in zijn diepste kern relationeel, gebaseerd op het vertrouwen in de verhouding tussen de vrager en de potentiële gever. Ik vind het een lastig mijnenveld om doorheen te manoeuvreren op momenten dat ik niet aan een verzoek kan of wil voldoen. Vooral gezien de volgende aspecten.
- Trots
Als iemand die ik ken met zijn billen bloot bij mij durft te komen om te vragen of ik wat geld kan missen, betekent het dat deze persoon zijn trots opzij zet. Omdat deze persoon zich kwetsbaar naar mij opstelt en mij inzicht geeft in een hele intieme en persoonlijke situatie, vind ik dat ik voorzichtig moet zijn in de manier waarop ik het verzoek aanpak. Ik wil dat graag doen op een manier waarop de waardigheid van de persoon en onze onderlinge relatie in tact blijft. - Vertrouwen
Iemand die je inzicht geeft in zijn financiële situatie, spreekt daarmee vertrouwen in je uit. Het is voor mij daarom moeilijk om om dit vertrouwen te beschamen, zeker als deze persoon dichtbij me staat. - Verantwoordelijkheid
Dit mes snijdt aan beide kanten. Aan mijn kant voel ik mij verantwoordelijk voor de mensen waarvan ik hou. Ik wil graag iemand zijn die een rots in de branding is, een schouder om op te huilen, een steun en toeverlaat (wat kan ik zeggen... ik ben een softie.). Als iemand naar mij toekomt omdat hij geen eten heeft deze maand, vind ik het moeilijk om nee te zeggen en vaak wil ik dat ook niet. Ik vind dat ik in het leven van de mensen om mij heen ben om steun te bieden waar ik dat kan.
Aan de andere kant is iemands financiële status zijn eigen verantwoordelijkheid. Iemand moet zelf stappen nemen om uit zijn eigen rotzooi te komen. En als iemand dat niet doet, en bijvoorbeeld wel de nieuwste gadgets heeft, wekelijks uit eten gaat en zich een levensstijl aanmeet die niet bij zijn inkomsten past, bewijs je die persoon op de lange termijn geen dienst door de kastanjes voor hem uit het vuur te halen.
- Geven is een prioriteit.
Geven aan anderen die het minder hebben is voor mij een belangrijke waarde. Ik vind het belangrijk om te geven. Ik wil daarom verzoeken om geld met een open vizier tegemoet treden en altijd bereid zijn om te helpen. Ik wil er dus voor kiezen dat mijn standaardreactie op een verzoek om geld is "ja, tenzij..." en niet "nee, tenzij...". Ik wil een levenshouding hebben waarbinnen er ruimte is voor anderen. - Leen zonder terug te verwachten.
Ik leen liever geen geld uit. Als ik geld uitleen, wil ik dat voor mijzelf kunnen beschouwen als een gift, al zou ik het terugkrijgen. Is het bedrag zodanig hoog dat ik het eigenlijk niet kan missen en het voor een bepaalde tijd terug zou willen, of is mijn relatie met de persoon zodanig dat ik het absoluut terug zal willen, geef ik geen geld. Er is niets slechter voor een relatie dan ruzie over geld. - Structureel versus incidenteel.
Als iemand, die ik goed ken, mij een keer om €20,- vraagt, vind ik dat best. Is het echter een maandelijks terugkerend fenomeen, wil ik graag met deze persoon om de tafel gaan zitten. Er is dan namelijk iets structureels mis in de financiële situatie van die persoon. Er is dan een meer structurele oplossing nodig, dan een twintigje hier en daar. Is de persoon niet bereid om met me te praten, of om een boek te lezen over geld en schulden, stopt het lenen per direct. - Geven komt uit mijn budget.
Ik geef geen grote bedragen. Per maand budgetteer ik voor giften. Is het potje op, of is er deze maand helemaal geen potje, mag de vrager de volgende maand terugkomen. Dit gaat voor mij terug op mijn eigen verantwoordelijkheid. Iemands probleem blijft, hoe graag ik ook wil helpen, ZIJN probleem. Ik ben niet bereid mijzelf in financiële problemen te zetten voor iemand anders. Dat betekent automatisch dat ik niet bereid ben om garant te staan voor iemand anders of om een lening voor een ander aan te gaan. - Hulp in natura.
Ik help het liefst in natura. We kennen allemaal het verhaal van de junk op straat die om een euro vraagt, maar een brood weigert. En we weten ook allemaal wat dat betekent. Als iemand echt niet rond kan komen, en ik ben niet bereid of in staat om geld te geven, mag deze persoon in mijn voorraadkast komen winkelen. Wil de persoon dat niet, dan is mijn hulp overbodig. - Mijn noodbuffer is off-limits.
Ik ga voor NIEMAND in mijn buffer en al helemaal niet zolang deze nog in aanbouw is. Mijn noodbuffer is mijn manier om bezoekjes van Murphy aan MIJ af te wenden. Een verzekering tussen mijzelf en het leven. Niet tussen mijzelf, Jan, Piet en Klaas en het leven. Wat mijn noodbuffer betreft ben ik egoistisch. Daarnaast zou het slecht zijn voor een vriendschap, als ik iemand mijn eigen parachute aanreik en vervolgens zelf van een berg afval. Ik wil graag geven zonder iemand later scheef aan te kijken, omdat ik door die persoon niet in staat was om mijn eigen hachje te redden. Mijn hachje is MIJN verantwoordelijkheid en daarom is mijn noodbuffer alleen voor MIJN gezin toegankelijk. - Overleg
Als het gaat om kleine bedragen die uit mijn gebudgetteerd giftenbedrag komen, overleg ik niet met "The Huzzband". Zou ik ervoor willen kiezen om toch voor een ander in mijn buffer te gaan, dan is dat altijd in overleg met "The Huzzband". Wij hebben de afspraak dat de buffer alleen toegankelijk is met instemming van ons beiden. Ik wil niet dat hij voor alle wissewasjes aan de buffer gaat, en hij wil dat ook niet van mij. Dus hebben we allebei het recht van veto op uitgaven vanuit de buffer. Dit is een extra bescherming tegen over-geven :p.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten