Vanaf volgende maand zijn we schuldenvrij. Ik had verwacht dat ik strak zou staan van spanning, dat ik de hemel open zou zien gaan en dat het licht aan het eind van de tunnel oogverblindend zou zijn. Maar nee...
Eigenlijk is dat helemaal niet het geval. Eigenlijk is mijn hoofd al een tijdje bezig met stap 3: een financiële buffer van 6 maanden opbouwen. Eigenlijk geef ik mijzelf daardoor niet de kans om van het moment te genieten. Eigenlijk maak ik mij een beetje zorgen. Waarom?
1. Een buffer sparen is niet zo spannend als uit de schulden komen.
Ik hou van een gevecht. Ik hou ervan om de rode cijfertjes te zien veranderen in groene nulletjes op mijn maandelijks overzicht. Ik vind het spannend om te vechten tegen mijn drang om geld uit te geven. Omdat ik elke euro naar mijn schulden wilde overhevelen was ik erg gefocust. Maar als de schulden weg zijn, zou het zomaar kunnen dat ik relaxter kan leven. En dat brengt mij bij mijn volgende punt.
2. Ik ben bang dat mijn/onze focus verdwijnt.
Schulden wegwerken is vervelend, maar het is spannend en het houdt je gefocust. Er is altijd een stok achter de deur: als ik niet betaal, wordt het meer door rente/wordt de schuld in een keer opgeëist/krijg ik deurwaarders aan de deur. Als ik schulden heb sta ik chronisch op alarmfase rood. Het is oorlog. En oorlog vereist focus.
Ik ben bang dat sparen voor mij geen alarmbellen zal doen rinkelen. Hoewel ik vanuit mijn tenen een goede buffer op wil bouwen, ben ik bang dat ik niet dezelfde focus kan handhaven om eenderde van onze maandelijkse inkomsten te sparen, zoals wij vorige maand een derde van onze inkomsten hebben gebruikt om af te lossen. Kortom...
3. Ik vrees dat we terug zullen vallen in het patroon van geld uitgeven aan onnodige dingen.
Natuurlijk is het niet erg om een beetje te relaxen. Dat is waarom ik mijn schulden in de eerste instantie ben af gaan lossen. Ik wilde vrijheid (zowel op korte als lange termijn) om mijn geld uit te geven aan dingen die ik belangrijk vind. Maar ik weet niet of het zuinig leven er goed bij ons ingebakken zit. En ik weet niet of ik de discipline heb om door te blijven sparen als mijn buffer wat groter is. Ik ben bang dat het steeds makkelijker zal worden om een excuus te vinden om een maandje niet te sparen.
4. Ik ben bang voor dhr. Murphy.
Alles wat fout kan gaan zal fout gaan. En nu gaat het eindelijk goed. Ik ben bang dat het allemaal te positief is om waar te zijn. En dat Murphy langs zal komen. In de vorm van het toch moeten betalen van die stomme schoolkosten, of een kapotte wasmachine, of wat dan ook. En dan mag ik weer opnieuw beginnen met aflossen.
En gek genoeg is dat laatste weer heel motiverend. Murphy zal langskomen. Het is alleen de vraag wanneer. En daarom heb ik die buffer nou juist nodig!
Dus om mijzelf te motiveren zal ik het te sparen bedrag behandelen als een schuld aan mijzelf. Blijkbaar heb ik het nodig dat rode cijfertjes in groene nulletjes veranderen. Dus heb ik vanaf nu een schuld van €13.200,- aan mijzelf. Ik zal het hetzelfde behandelen als de andere schulden en maandelijkse rapportages over de voortgang maken, zodat ik mijzelf verantwoordelijk stel. Ik zal nog steeds elke maand met “The Huzzband” budget meetings hebben, zodat we niet verslappen.
En verder zal ik proberen mij geen zorgen maken. Wat komt dat komt. En dit hele geld-ding is een leerproces, toch?
Heb jij nog tips om mij te helpen van het moment te genieten, of om gefocust te blijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten