Ik ben de hele dag aan het rekenen. De godganse dag. Ik bereken mijn hypotheek en hoe snel ik het af kan lossen. Ik heb spreadsheets vol met manieren waarop het allemaal sneller zou moeten kunnen. Ik denk aan mijn pensioen en bekijk manieren om een eventueel pensioengat op te vangen. Ik lees over investeren en reizen en van alles. Tegelijkertijd is mijn mini-noodbuffer geslonken en heb ik nog steeds schulden!
Ik denk dat het goed is om te plannen en te rekenen, om te lezen en te dromen. Maar het moet niet ten koste gaan van het hier en nu. Het moet niet ten koste gaan van daadkracht. Van "doen wat gebeuren moet". Ik zie soms door de bomen het bos niet meer, omdat ik zo ver vooruit kijk. En omdat ik in mijn hoofd al twintig stappen verder ben, word ik ongeduldig als ik naar het nu kijk. Ik zie nog steeds schulden. Ik zie nog steeds roodstand. Ik zie nog steeds plekken waar het beter kan.
Dus soms moet ik tegen mezelf zeggen: leuk dat je een droom hebt, meissie. Maar je komt er stap voor stap en stap 1 is een mini-noodbuffer. Stap 2 is alle schulden aflossen. Begin daar maar eerst mee. Loop niet op de zaken vooruit.
Pfft... geduld is nooit mijn sterkste kant geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten